Van september tot en met december 2015 mocht ik als medisch coordinator werkzaam zijn op Lesbos.
Hier werd een medische missie gestart voor de Stichting Bootvluchteling ten behoeve van de medische zorg voor de bootvluchtelingen die hier in bootjes vanuit Turkije aankwamen.
Voor meer info zie mijn Facebookpagina of de Facebookpagina van de Stichting Bootvluchteling
Hier volgt een van mijn blogs:
Ze zijn met zijn tweeën, de twee broers uit Syrië.
De oudere draagt zijn broertje van een jaar of zestien onze medische tent binnen. Broertje kan niet zelf lopen en wordt op een van onze stretchers neergelegd.
Wezenloos staart hij voor zich uit, lijkt getraumatiseerd, met af en toe een aanzet van een schamel glimlachje.
We denken aan een aangeboren afwijking zoals een open rug.
Wat komt hij doen, dit soort problemen kunnen we echt niet verhelpen. Velen verwachten topklinische zorg, zodra ze de grenzen van Europa zijn gepasseerd.
Of voorrang bij de registratie op medische gronden.
Hij blijkt slachtoffer van een bomaanslag en heeft een dwarslaesie opgelopen.
We laten hem uitkleden en zien een urinecatheter met bijbehorende zak. Incontinent?
De enorme luier gaat uit, ja en ook voor ontlasting zo te zien. Dan wordt hij op zijn zij gelegd en tot onze verbijstering zien we 2 enorme gapende wonden in zijn bil en ter plaatse van zijn lendenwervels.
Gevolg van doorliggen/zitten. Decubitus in vaktermen.
Help, wat moeten we hiermee?
Marjon, een Nederlandse revalidatiearts, die al 33 jaar op het eiland komt en naar Lesbos is gekomen om te helpen op haar geliefde eiland, komt erbij.
Deze jongen moet acuut in het ziekenhuis opgenomen worden is de conclusie. Doe je niets, dan gaat hij bijna zeker dood aan een infectie bijvoorbeeld in zijn botten. Zeker met al die ontlasting rond de wonden.
Gebeld wordt naar het ziekenhuis in Mythilini, na diverse malen doorverbonden te zijn op zoek naar een Engels sprekende medewerker kom ik op de afdeling gynaecologie terecht. Niet echt geschikt voor deze jongen. Ondertussen blijkt de broer helemaal niet naar het ziekenhuis te willen met zijn broertje. Hij wil door, bang om te lang in Griekenland te blijven steken. Ze willen allemaal zo snel mogelijk door naar het beloofde land.
Daarom moet er een andere strategie bedacht worden.
Marjon, die veel relaties op Lesbos heeft neemt het voortouw.
Met als uitkomst, dat hij in Kara Tepe, het Syrische kamp versneld wordt geregistreerd en nog dezelfde dag op de boot naar Athene wordt gezet.
Of hij het haalt, we weten het niet. Dit was het minste dat we voor hem konden doen. Opnieuw wezenloos zit hij ingepakt in warme dekens te kijken in een rolstoel op het strand voor de tent, wachtend op vervoer naar Kara Tepe.
We hopen het beste. Maar hebben ernstige twijfels of hij zijn einddoel gaat halen. Met gemengde gevoelens kijken we naar hem.
Veel oorlogsvluchtelingen zijn geconfronteerd met oorlog en geweld. Hebben daardoor een andere houding gekregen tegenover doodgaan.
Thuis wachtte hen dood en verderf, ze hebben daar geen kansen en aanvaarden het risico dat het alsnog fataal afloopt, zo lijkt het.
Met een mondkapje voor en holle ogen verschijnt hij op het toneel, een verlegen jongetje. Wat blijkt? Hij heeft leukemie. Ernstig ziek en dan moeten vluchten .
Naar wat voor toekomst? Behandelen kunnen we hem niet hier.
Wat je wilt voorkomen is, dat hij in zo’n smerig overvol kamp met al die ziekteverwekkers terecht komt.
Ook hier ons best gedaan om dat te voorkomen.
Het is zondag, de contactpersoon van IRC (International Rescue Committee) neemt niet op. Zij zou een versnelde registratieprocedure kunnen regelen. Uiteindelijk hebben we via Christos van Dokters van de Wereld iets kunnen regelen.
Opnieuw hopen we het beste ervan.
Lesbos oktober 2015
Bezoeken: 21