| Aantekeningen |
- Notities bij Lething Van Langobarden
Beroep: Koning der Langobarden
De Longobarden (ook Langobarden of Lombarden) waren een Oost-Germaans volk dat oorspronkelijk in Scandinavi? woonachtig was[1]. Hun taal was het Longobardisch. Ze waren bij de Romeinen in ieder geval al bekend in 98, toen Tacitus hen vermeldde in zijn Germania.
Inhoud
1 Migratie naar het zuiden
2 Itali?
3 Referenties
4 Verwante onderwerpen
Migratie naar het zuiden
De Longobardische volksverhuizing.
De volksverhuizing van de Longobarden vond in etappes plaats. Vanaf 200 verplaatsten de Longobarden zich langzaam van de benedenloop van de Elbe, stroomopwaarts naar wat nu de Duitse deelstaat Saksen-Anhalt is. Omstreeks 350 hadden de laatste Longobarden het gebied aan de benedenloop van de Elbe verlaten. In de periode tussen 350 - 493 trokken zij verder, naar wat nu de Duitse deelstaat Saksen is en naar Bohemen. Zij werden niet onderworpen door de Hunnen en behielden hun onafhankelijkheid. In deze periode werden de Longobaren gekerstend tot de christelijke variant, het arianisme, en we kennen een aantal namen van hoofdelingen uit die periode: (Lethuoc, Hildehoc, Godehoc en Claffo).
In 493 verschenen de Longobarden in het gebied waar voorheen de Rugi?rs hadden gewoond, de Romeinse provincie Noricum, tegenwoordig Oostenrijk. De Longobarden waren nu een groot volk - vermoedelijk hadden verschillende Germaanse stammen zich tijdensde migratieperiode bij de Longobarden aangesloten, vreedzaam dan wel gedwongen. In Noricum raakten de Longobarden herhaaldelijk slaags met de Herulen, die een koninkrijk hadden gesticht aan de Tisza en Mures.
Longobardisch gebied in 526, ongeveer het huidige Slowakije.
Tijdens de migratieperiode van de Longobarden was hun stamstructuur geleidelijk aan veranderd. De Longobarden werden niet langer geleid door een aantal hoofdelingen, maar werden nu geregeerd door ??n koning. De eerste koning die we kennen heette Tato. Deze vernietigde het koninkrijk van de Herulen in 510. Het merendeel van de overwonnen Herulen voegde zich nu bij de Longobarden. De opvolger van Tato, Wacho, versloeg de Sueven aan de Donau. Door deze veroveringen kregen de Longobarden het westelijke deel van de voormalige Romeinse Provincie Pannoni? in bezit.
De Byzantijnen ((Oost)-Romeinen) zochten toenadering tot de Longobarden en omstreeks 540 werden de Longobarden foederati, ofwel bondgenoten van de Romeinen. Als zodanig vochten de Longobarden mee in de oorlogen van de Romeinen. Zo werden zij ingezetin de oorlog tegen de Ostrogoten en vochten zij mee in het oosten tegen de Perzen. In de tussentijd kregen de Longobarden in Pannoni? te maken met invallen door de Avaren. De Romeinen hadden echter geen belang bij deze oorlog en gaven de Longobardengeen steun. Alboin, de opvolger van koning Audoin, sloot een niet-aanvalsverdrag met de Avaren en smeedde een groot Longobardisch leger samen, bestaande uit veteranen die tegen de Goten en Perzen hadden gevochten. In 567 viel dit leger de Gepiden aan vernietigde hun koninkrijk. De laatste Gepidenkoning Kunimund werd gedood en Alboin dwong de dochter van de vermoorde koning, Rosamunde, tot een huwelijk.
|
350 - Ja, datum echter onbekend