juni 2019
Uit veel soortgelijke verhalen wil ik er eentje delen
Ze komt uit een van die Afrikaanse landen waar men opeens niet meer verder kon met elkaar.
De ene bevolkingsgroep tegen de andere, met geweld.
Martelingen en sexueel geweld zijn aan de orde van de dag. Dagelijks worden we hiermee geconfronteerd in de medische kliniek van Med’EqualiTeam.
https://www.facebook.com/MedEqualiTeam/
Zo ook deze mooie Afrikaanse dame, die timide tegenover me zit, ogen zonder glans, een bedrukt, expressiearm gelaat.
Met vlakke en zachte, nauwelijks verstaanbare stem vertelt ze me haar klachten. Ze spreekt Engels en een tolk is daarom niet nodig, wat absoluut een voordeel is.
Ze heeft overweldigende flashbacks, ze kan niet slapen en is depressief.
De diagnose wordt panklaar aangeleverd, ze blijkt verpleegkundige te zijn, kent het klappen van de zweep.
Voorzichtig informeer ik wat er is gebeurd. Ons beleid is te luisteren wanneer mensen zelf hun verhaal willen vertellen, maar er niet aan te trekken. Een hernieuwde traumatiserende ervaring ligt immers op de loer.
Maar het verhaal moet verteld, de wereld moet het weten. Dubbel allemaal.
Ze komt uit een van de zogenaamde veilige landen. Wordt dus als gelukzoekster beschouwd.
Ze is alleen, zonder familie of vrienden.
In het land van herkomst is voor haar ogen een collega vermoord. Tot overmaat is ze ook nog verkracht.
Genoeg reden voor een Post Traumatische Stress Stoornis, denk ik.
Wat kan ik voor haar betekenen, schiet het door mijn hoofd.
Slaappillen, antidepressieve medicijnen en andere kalmeringspillen mogen we niet geven. Of dat een verstandige keus was geweest, is natuurlijk de vraag.
Psychologische hulp is er eigenlijk niet op Samos.
Op zijn hoogst een ondersteuningsgroep van Artsen zonder Grenzen, maar met een wachttijd van enkele maanden.
Goede raad is duur, ik besluit haar een paar anti-allergietabletjes mee te geven die slaperigheid als bijwerking hebben.
Daarnaast doe ik met haar een mindfulness-achtige ademhalingsoefening in de hoop dat ze daar wat aan heeft als ze weer door flashbacks wordt geplaagd.
Ik stuur haar de jungle weer in, de onleefbare omstandigheden in het kamp, de onveiligheid, de eenzaamheid. Dit voelt absoluut onvoldoende, maar is het beste wat ik kan bieden.
Ondertussen hoop ik dat psychologen met ervaring in PTSS naar dit prachtige eiland komen, bijvoorbeeld met EMDR in hun pakket. Er wacht hen veel werk.
English version:
FLASHBACKS
She is from one of those African countries where the different peoples decided that they can’t live anymore together in peace.
Torturing and sexual violence became there a frequently used weapon in war.
Every day we are confrontated with the effects of these atrocities in our Med’EqualiTeam medical clinic.
https://www.facebook.com/MedEqualiTeam/
So also this beautiful African lady, sitting shy in front of me. Eyes without light in the pupils, her face without expression. With a flat, hardly understandably voice she tells her complaints.
She can speak english, what is a benefit, because you don’t need a translator.
Having terrible flashbacks, she can’t sleep and is depressive.
She gives the diagnosis herself. Of course, she is a nurse. Knowing what’s going on.
Carefully I ask what happened. Our instructions are to listen when a patient wants to tell his or her story, but not to insist for details. Beware of danger for retraumatising!
But the story, the truth has to be told to the world!
She comes from one of the pretended safe countries. We call her fortune-hunter.
She is alone, without relatives or friends.
In the country of origin they killed before her eyes her collegue. In addition she has been raped.
Enough reason for Post Traumatic Stress Disorder, I think.
What can I do for her, is my first thought.
Sleeping pills, antidepressants, sedatives, we are not allowed to give them, apart from the fact if thats a rational choice.
Real psychological help is not available on Samos for the refugees.
The best option is the support group of MSF, but with a waiting time of several months.
Good advice is expensive, I decide to give her some anti-allergic pills with sleepiness as side-effect.
And I do some mindfulness-like breathing exercises with her hoping that she has benefit when flashbacks are intruding her.
I send her back to the jungle, back to the bad circumstances, the insecurity of the camp, back to her loneliness.
This feels absolutely as inadequate, but is the best I could do.
Meanwhile I hope that psychologists with PTSD-experience will come to this beautifull island, for instance with EMDR in their package. There is a lot of work to do.
#worldrefugeeday
#wereldvluchtelingendag
Weergaven: 36